ZZPér met hond

Ik ben ZZP’er, een zelfstandige zonder personeel en werk vanuit mijn kantoor aan huis, vaak met mijn hond Max onder het bureau. Niet dat Max in dienst is, maar hij speelt een belangrijke rol in het ritme van de werkdag. Zonder hond zou ik waarschijnlijk de hele dag doorwerken. Niet verstandig, want even afstand nemen en je hoofd leeg maken is gezonder en effectiever.

Mijn vak communicatie heeft een zakelijke en een persoonlijke kant. De overeenkomst is dat het bijna altijd om menselijke verhalen gaat. Ik kom erbij als er iets is gebeurd of er iets staat te gebeuren. Er is of komt beweging in het leven van individuele mensen of een organisatie.

Vallende kwartjes in het park

In mijn rol als communicatieadviseur draag ik bij aan het oplossen van een probleem of het behalen van een doelstelling. Bij elk vraagstuk moet ik verder kijken en doorvragen om de materie te doorgronden, noodzakelijk om het verschil te kunnen maken. Het vraagt de nodige denktijd om het plaatje helder te krijgen of een verhaal te kunnen duiden. En ook de ‘tussentijd’ benutten om het te laten rusten en te laten rijpen. Juist als je er niet mee bezig bent, borrelt er zomaar een idee of een gedachte op. Bij mij vallen er opvallend veel kwartjes als ik tussen de middag naar het park ga voor ‘rondje met het hondje’.

Ik ben professioneel, maar ook mens

Wanneer het om levensgebeurtenissen gaat, kun je gevoel en emotie niet wegdenken of wegduwen. Natuurlijk ben ik professioneel, maar ik ben ook mens. Ik ontmoet mensen en loop een stukje mee op hun levenspad. Als trouwambtenaar zoek ik dan naar het verhaal van het stel, naar dat wat hen bijzonder maakt om zo te komen tot een ceremonie die bij hen past. Op de trouwdag leef ik mee, vertel ik hun verhaal en mag ik de relatie officieel vastleggen. Op een enkele huwelijkssluiting na, zijn het altijd vrolijke gebeurtenissen met ‘happy tears’.

Dankbaar werk

Heel anders is het spreken op een uitvaart. Het verdriet hangt in de lucht, is voelbaar en zichtbaar. Alles wat ik zeg doet recht aan degene die er niet meer is én aan de mensen die achterblijven. Ik voel me verbonden met hen, kijk de mensen aan en spreek de woorden die ze op dat moment nodig hebben. Hoe cliché het ook klinkt: het is dankbaar werk. En hoewel het om een verdrietige gebeurtenis gaat, ga ik met een goed gevoel naar huis. Ik heb mensen kunnen steunen en troosten met aandacht en het vertellen van het verhaal van en over hun dierbare.

Bij thuiskomst trek ik de pumps uit en verwissel het nette jurkje voor iets iets makkelijks. Max zit dan al te wachten op de mat bij de voordeur. Hij weet het al: we gaan wandelen. Precies wat ik nodig heb om op verhaal te komen.

Anja van Dalen


Meer over communicatieadvies, trouwceremonies of toespraken

Contact